Weinig vogels, maar hoe luxe wil je je probleem hebben? Stormachtige wind als ik vanochtend begin te tellen. Mijn klembord heeft geen elastiekje zodat het blaadje waarop ik probeer te schrijven alle kanten op wappert.
Maar schitterend zonnig weer ‘s-ochtends. Ik heb mijn (korte) lijstje hieronder afgebeeld. Het is aan het onbeholpen handschrift goed te zien dat ik mijn leesbril ben vergeten, ik moet alles “op gevoel” noteren. Nu is er weinig te noteren; je ziet bijna geen vogel vliegen en het enige geluid dat je hoort is het gieren van de wind. Ook vergeten: een fototoestel of een telefoon om foto’s te maken, dus de foto’s in dit stukje zijn thuis na terugkomst gemaakt met de keukentafel als achtergrond.
Ondanks de lage aantallen een leuke ochtend. Er vliegen in totaal 4 Houtsnippen voor me op, prachtig roestbruin gekleurd. Eén vliegt naast me op, gevolgd door een lange witte sliert die me rakelings mist. Op de eerste plas waar ik aankom drijft een paartje Krooneenden tussen de Kuifeenden, een Watersnip maakt dat hij/zij wegkomt met veel misbaar. Het bosachtige gedeelte verderop lijkt heel rustig te worden, totdat ik 10-15 Koolmezen in een hechte groep tref, het meest op de grond foeragerend. Daarna een groep Staartmezen met een enkel Goudhaantje (sorry, “Goudhaan” vind ik geen gezicht, ik heb al moeite genoeg om die vogelnamen met hoofdletters te schrijven). Bij de plas die het moeras in ons kavel omzoomt is een grote groep van vooral Krakeenden te zien. Ik sta half op een dijkje, een beetje gebukt om uit de wind de aantallen op te schrijven. Als ik omhoog kom voelt het alsof iemand met een vlakke hand op mijn hoofd tikt. Verrast kijk ik om me heen, om nog net een sperwer te zien, die met een rotvaart een gat in het nabijgelegen struikgewas induikt. Ik denk dat ik op ramkoers zat door omhoog te komen, een onopzettelijke botsing. Opnieuw: hoe luxe wil je je probleem hebben? In datzelfde struikgewas zie ik een paar seconden daarna een Vuurgoudhaantje rondhippen, ook niet onaardig natuurlijk.
Een stuk verderop schittert iets op grote afstand in de struiken. Het duurt lang voor ik het schitterende object bereik. Het blijkt een leeggelopen blauwe ballon met de tekst “it’s a boy” te zijn. Een paar honderd meter verderop vind ik “it’s a girl” in het roze. Van harte gefeliciteerd natuurlijk, maar misschien zijn die ballonnen toch niet zo’n goed idee…
En als laatste vermeld ik nog de plukresten van wat voor mij op een roofvogel lijkt (het slachtoffer dus). Het zijn forse veren, allemaal gestreept. Ik heb er (op de keukentafel, jawel) een paar op de foto gezet. Ik weet weinig van veren. Als iemand een idee heeft hoor ik het graag.