Lang geleden, in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen ik nog als een prikkebeen achter de kevers aanging, stond hij hoog op mijn verlanglijstje: de Neushoornkever, een kever als een tank, zo groot als een Vliegend hert, maar in plaats van een “gewei” hebben de mannetjes van deze soort een imposante hoorn, wat ze aan een neushoorn doen denken.

Voorzover ik me kan herinneren heb ik er nog nooit één gevonden in Nederland. Ik heb m’n keverlaatjes doorzocht en het enige exemplaar dat ik kan vinden komt uit Ivoorkust, ooit gekregen van een vriend. Overigens, de kever uit Ivoorkust is hoogstwaarschijnlijk een andere soort neushoornkever, ondanks de gelijkenis.

Ik heb nog een driedelig boek van Everts uit 1905, uit de tijd dat hij nog algemeen was. Hij stelt dat Oryctes nasicornis in allerlei composthopen leeft, o.a. in het bollengebied, maar 50 jaar daarvoor ook in de Hortus van Leiden. Hij zou ook vooral bij leerlooierijen te zien zijn geweest. De larven zijn engerlingachtig en ze leven twee of drie jaar in compost. Sindsdien zijn ze een stuk zeldzamer geworden. Mijn verrassing was daarom groot toen Ed Schouten me foto’s liet zien van vorig jaar, van een Neushoornkever én een larve, onder m’n neus in Berkheide!

Neushoornkever, ook te zien in de fotogalerij.

Hij is gelukkig ook dit jaar weer te zien geweest, ditmaal een foto van Gijsbert Twigt.

Een zeer zeldzame soort in de tachtiger jaren, maar langzamerhand algemener aan het worden heb ik inmiddels begrepen. Ik blijf het een bijzonder gezicht vinden, deze joekel van een kever.